در اين عنوان آیاتی معرفی می‌شوند که در آنها از واژه «شيطان» و برخى واژه‌هاى ديگر مثل «خنّاس» و «قرين» استفاده شده است. گفتنى است كه در اينجا مفهوم كلّى شيطان مد نظر است وابلیس در جايگاه الفبايى خود آمده است.
در فرهنگ اسلامی به موجود شریر، پلید، نافرمان و فریبکار، شیطان گفته می‌شود، امام خمینیشیطان را معنای عامی می‌داند که شامل هر آنچه انسان را از حق باز دارد و او را غافل کند و هر موجود شریری اعم از جن و انس، می‌شود.
ایشان معتقد است شیطان امری حقیقی است که تجرد مثالی و ظلمانی دارد و همان جهل کل و وهم کل در عالم هستی است که به حسب فطرت، مایل به شرّ و فساد و دعوت‌کننده به اغلاط، افترا و کذب است و سایر شیاطین از مظاهر آن شیطان بزرگ محسوب می‌شوند.
ایشان علت انحراف شیطانو مبدا طرد شدن شیطان از بارگاه قدس الهی را خودبینی و عجب او می‌داند که سبب استکبار او شد و خودرای بودن او سبب استقلال و سرپیچی از فرمان الهی گشت. به اعتقاد امام خمینی شیطان با وسوسه و اغوای انسان‌ها به گناه و تبهکاری، آنها را گمراه کرده به‌تدریج به یک شیطان انسی تبدیل می‌کند. شیطان انسی گمراه‌تر از حیواناتو پست‌تر از شیطان جنی می‌باشد. نفوذ شیطان در انسان از راه القائات شیطانی است که از جمله راه‌های نفوذ شیطان است. همچنین منشا تخیلات باطله و اوهام خبیثه یکی دیگر از راه‌های نفوذ شیطان است به‌گونه‌ای که عزم و اراده انسان تابع آنها می‌شود و تمام اعمال قلبی و جوارحی او از سنخ اعمال شیطانی می‌گردد.
