شَیْب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَیْب (به فتح شین و یکون یاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای
سفید شدن موی است.
شَیْب به معنای
سفید شدن موی است.
همچنین است
مشیب.
«شاب الرجل یشیب شیبا: ابیض شعره»
به مواردی از
شَیْب که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(اِنِّی وَهَنَ الْعَظْمُ مِنِّی وَ اشْتَعَلَ الرَّاْسُ شَیْباً) ( استخوانم سست شده؛ و شعله پيرى سرم را فراگرفته.)
در آیه کنایه از پیری است. شیب به کسر اول.
(یَوْماً یَجْعَلُ الْوِلْدانَ شِیباً) (روزى كه كودكان را پير مى‌كند.)
جمع اشیب به معنی پیران،
مو سفیدان است.
«سپس از بعد ضعف طفولیت قدرت و نیروی جوانی داد، آنگاه از بعد جوانی ناتوانی و پیروی قرار داد.»
در
الصحاح از
اصمعی نقل می‌کند: شیب
سفیدی موی و مشیب وارد
شدن بدان وقت است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شیب»، ج۴، ص۹۴.
