شفاء (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شِفاء (به کسر شین) از
واژگان قرآن کریم به معنای صحّت و سلامت است.
شِفاء به معنی صحّت و سلامت است.
راغب اصفهانی گفته:
«الشِّفَاءُ مِنَ الْمَرَضِ» رسیدن به کنار سلامتی است و آن اسم گردیده به صحّت.
در
اقرب الموارد دوا نیز گفته شده، از باب تسمیه سبب به اسم مسبّب، که دوا سبب صحت است.
به مواردی از
شِفاء که در قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ اِذا مَرِضْتُ فَهُوَ یَشْفِینِ) (و هنگامى كه‌بيمار شوم مرا شفا مى‌دهد)
(وَ نُنَزِّلُ مِنَ الْقُرْآنِ ما هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ لِلْمُؤْمِنِینَ وَ لا یَزِیدُ الظَّالِمِینَ اِلَّا خَساراً) «آنچه شفا و
رحمت برای
مؤمنان است نازل می‌کنیم و آن قرآن است و به ظالمان جز زیان نمی‌افزاید.»
بنا بر آنکه «مِنَ الْقُرْآنِ» بیان ما است ترجمه آن چیزی می‌شود که در بالا اشاره شد. به‌نظر می‌آید مراد از شفا، صحت قلب است.
(قَدْ جاءَتْکُمْ مَوْعِظَةٌ مِنْ رَبِّکُمْ وَ شِفاءٌ لِما فِی الصُّدُورِ) ( اندرزى از سوى پروردگارتان براى شما آمده است؛ و درمانى براى آنچه در سينه‌هاست.)
مرض تنها
مرض بدن نیست بلکه قرآن از
مرض قلب نیز نام می‌برد که از
مرض بدن شدید و صعب العلاج است.
(فِی قُلُوبِهِمْ مَرَضٌ) (فَلا تَخْضَعْنَ بِالْقَوْلِ فَیَطْمَعَ الَّذِی فِی قَلْبِهِ مَرَضٌ) قلب مريض دوازده بار در قرآن آمده است.
قرآن شفا و دوای دردهای قلوب است.
شک،
حقد،
حسد،
شرک،
کفر،
نفاق که
امراض قلوب‌اند به وسیله قرآن زدوده می‌شوند
(هُوَ شِفاءٌ) . از طرف دیگر
معرفت،
ایمان،
عاطفه، انصاف و غیره به وسیله آن وارد قلوب می‌شوند و آنها عبارت اخرای رحمت‌اند، لذا در زدودن اسقام قلب شفاء و در وارد کردن فضائل به قلب رحمت است.
(هُوَ شِفاءٌ وَ رَحْمَةٌ) مثل
(هُدىً وَ رَحْمَةً لِقَوْمٍ يُؤْمِنُونَ) اين قرآن يكپارچه رحمت و شفاء است ظالمان را جز زيان نيافزايد چنان‌كه در «خسر» گذشت.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شفاء»، ج۴، ص۵۸-۵۹.
