شفا - به فتح شین (مفردا‌ت‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شَفا (به فتح شین) یکی از مفردات
نهج البلاغه به معنای کنار و حاشیه است که
حضرت علی (علیه‌السلام) درباره
جهالت و
راست‌گویی از این واژه استفاده نموده است.
شَفا (به فتح شین) به معنای کنار و حاشیه آمده است. «شفا البئر: کنار
چاه»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره جهالت فرموده است: «
«فَإِنَّ النَّازِلَ بِهذَا الْمَنْزِلِ نَازِلٌ بِشَفَا جُرُف هَار، يَنْقُلُ الرَّدَى عَلَى ظَهْرِهِ مِنْ مَوْضِع إِلَى مَوْضَع»؛
آن‌که در منزل جهالت نازل شده در کنار گودال ساقط شونده فرود آمده که چیزی پست و بی‌ارزش را در پشت خود از محلّی به محلّی حمل می‌کند.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) درباره راست‌گو و
دروغ‌گو فرموده است: «
«الصَّادِقُ عَلَى شَفَا مَنْجَاة وَكَرَامَة، وَالْكَاذِبُ عَلَى شَرَفِ مَهْوَاة وَمَهَانَة»؛
راست‌گو بر کنار محلّ نجات و بزرگواری است و دروغ‌گو بر اعلای پرتگاه و خواری است.»
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شفا»، ج۲، ص۶۰۶.
