• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

شعاع (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف



مقالات مرتبط: نور (مقالات مرتبط).

شُعاع (به ضمّ شین) به معنای نور آفتاب و مطلق نور و روشنی و شَعاع (به فتح شین) به معنای متفرق و پراکندن یکی از مفردات نهج البلاغه است که حضرت علی (علیه‌السلام) در توصیف قرآن مجید و نامه به کمیل بن زیاد از این واژه استفاده نموده است.



شُعاع (به ضمّ شین) به معنای نور آفتاب و نیز مطلق نور و روشنی آمده است.
شَعاع (به فتح شین) به معنای متفرق و پراکنده است.


• امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف قرآن مجید فرموده است: ««ثُمَّ اَنْزَلَ عَلَیْهِ الْکِتَابَ... شُعَاعاً لاَ یُظْلِمُ»؛ خدا برای رسولش کتابی فرستاد نوری که روشاییش تاریک نمی‌شود.»
• امام (صلوات‌الله‌علیه) آنگاه که کمیل بن زیاد را درباره عدم جلوگیری از دشمن ملامت کرد چنین نوشت: ««تَعَاطِیَکَ الْغَارَةَ عَلَی اَهْلِ قِرْقِیسِیَا، وَتَعْطِیلَکَ مَسَالِحَکَ... لَرَاْیٌ فَقَدْ صِرْتَ جِسرْاً لِمَنْ اَرَادَ الْغَارَةَ»؛ امکان دادن شبیخون بر اهل قرقیسیا و این‌که سرحدات را تعطیل کرده‌ای رأی متفرق و به دور از صواب است، بر اهل شبیخون از دشمنان پل‌ شده‌ای.»


این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.


۱. حسون، نهج البلاغه، ص۵۰۱، خطبه۱۹۸.    
۲. حسون، نهج البلاغه، ص۷۳۹، نامه ۶۱.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «شعاع»، ج۲، ص۶۰۲.    






جعبه ابزار