شظایا (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

شَظایَا (به فتح شین و ظاء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای لاله‌های گوش که حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف خفاش از این واژه استفاده نموده است.

---

شَظایَا (به فتح شین و ظاء) که مفرد آن شَظیّه است به معنای لاله‌های گوش است.

---

امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف خفاش فرموده: ««وَجَعَلَ لَهَا أَجْنِحَةً مِنْ لَحْمِهَا تَعْرُجُ بِهَا عِنْدَ الْحَاجَةِ إِلَى الطَّيَرَانِ، كَأَنَّهَا شَظَايَا الاْذَانِ، غَيْرَ ذَوَاتِ رِيش وَلاَ قَصَب»؛ خداوند برای خفاش بالهایی آفرید، از گوشت او که به وقت حاجت با آنها پرواز می‌کند، گویی آن بالها لاله‌های گوش‌ها هستند نه پر دارند و نه نی.»

---

این واژه فقط یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.

---