شذب (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

شَذَب یا‌ تَشَذّب (به فتح شین) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای تفرق و پراکنده شدن است که حضرت علی (علیه‌السلام) در وصف حضرت موسی (علیه‌السّلام) از این واژه استفاده نموده است.

فهرست مندرجات

۱ - مفهوم‌شناسی
۲ - کاربردها
۳ - تعداد کاربرد
۴ - پانویس
۵ - منبع

۱ - مفهوم‌شناسی

[ویرایش]

شَذَب یا‌ تَشَذّب (به فتح شین) در باب تفعّل به معنای تفرق و پراکنده شدن آمده است. «تشذّب القوم: تفرّقوا»

امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف حضرت موسی (علیه‌السّلام) فرموده: ««کَانَ یَأْکُلُ بَقْلَهَ الْأَرْضِ وَ لَقَدْ کَانَتْ خُضْرَهُ الْبَقْلِ تُرَی مِنْ شَفِیفِ صِفَاقِ بَطْنِهِ لِهُزَالِهِ وَ تَشَذُّبِ لَحْمِهِ»؛ موسی سبزی زمین را می‌خورد رنگ سبزی از نازکی پوست او دیده می‌شد، به علّت لاغر بودن و رفتن گوشت شکمش.»(صفاق یعنی پوست نازک زیر پوست)