شؤم (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
شُؤْم (به ضم شین و سکون واو) یکی از
واژگان قرآن کریم به معنای نامبارکی و شقاوت است.
شُؤْم به معنای نامبارکی و شقاوت است.
(فَاَصْحابُ الْمَیْمَنَةِ ما اَصْحابُ الْمَیْمَنَةِ. وَ اَصْحابُ الْمَشْئَمَةِ ما اَصْحابُ الْمَشْئَمَةِ) شؤم و مشئمة هر دو مصدراند بمعنی نامبارکی (و شقاوت)، چنانکه
یمن و
میمنه مصدراند بمعنی مبارکی (و
سعادت)،
اصحاب مشئمه یعنی یاران شومی و کسانی که پیوسته با شومی و شقاوت توام‌اند. معنی آیه چنین است: یاران برکت و سعادت چه یاران برکت و سعادت، و یاران بدبختی چه یاران بدبختی!! نظیر این دو آیه است، آیه
(اُولئِکَ اَصْحابُ الْمَیْمَنَةِ. وَ الَّذِینَ کَفَرُوا بِآیاتِنا هُمْ اَصْحابُ الْمَشْاَمَةِ) بعضی‌ها آنرا
اصحاب یمین و
اصحاب شمال معنی کرده‌اند، ولی این درست نیست، زیرا میان این دو معنی فرق بسیار است گرچه مصداقا یکی‌اند و گرچه اصحاب مشئمه و اصحاب میمنه را در آیات ۳۸ و ۴۱
واقعه اصحاب یمین و اصحاب شمال خوانده است. میمنه و مشئمه بجای
(فَاَمَّا الَّذِینَ شَقُوا... - وَ اَمَّا الَّذِینَ سُعِدُوا) و بجای
(فَمِنْهُمْ شَقِیٌّ وَ سَعِیدٌ) می‌باشند.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «شئم»، ج۴، ص۱.
