سَكْب (مفردات‌قرآن)

سَكْب (به فتح سین و سکون کاف) از واژگان قرآن کریم به معنای ریختن و ریخته شدن است.
از این واژه فقط یکبار در قرآن مجید آمده است.

سَكْب به معنای ريختن و ريخته شدن است.

به موردی از سَكْب که در قرآن به‌ کار رفته است، اشاره می‌شود:

(وَ ظِلٍّ مَمْدُودٍ • وَ ماءٍ مَسْكُوبٍ‌)
يعنى «اصحاب یمین در سایه و هميشه و در كنار آب روان‌اند.»

در المیزان آمده: گفته‌اند «ظِلٍّ مَمْدُودٍ» سايه‌ای است كه آفتاب آن را نبرد آن باقى و پيوسته است‌. «ماءٍ مَسْكُوبٍ‌» آبى است كه پيوسته جارى باشد.

اين كلمه فقط يكبار در قرآن آمده است.

۱.	↑ قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۳، ص۲۸۱.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۴۱۶.
۳.	↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۲، ص۸۳.
۴.	↑ واقعه/سوره۵۶، آیات۳۰ - ۳۱.
۵.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ترجمه محمدباقر موسوی، ج۱۹، ص۲۱۲.
۶.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۱۲۳.
۷.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ترجمه محمد بیستونی، ج۲۴، ص۱۵۲.
۸.	↑ طبرسی، فضل بن حسن، تفسیر مجمع البیان، ج۹، ص۳۳۰.
۹.	↑ طباطبایی، سید محمدحسین، تفسیر المیزان، ج۱۹، ص۱۲۳.
۱۰.	↑ واقعه/سوره۵۶، آیه۳۱.