زهد (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زُهْد (به ضم زاء و سکون هاء) از
واژگان قرآن کریم و به معنای بی‌اعتنایی است.
زُهْد به معنای بى‌اعتنائى است.
(وَ شَرَوْهُ بِثَمَنٍ بَخْسٍ دَراهِمَ مَعْدُودَةٍ وَ كانُوا فِيهِ مِنَ الزَّاهِدِينَ) (و سرانجام او را به بهايى اندک، به چند
درهم فروختند؛ و نسبت به فروختن او، بى‌رغبت بودند؛ (چرا كه مى‌ترسيدند رازشان فاش شود).)
در «بخس» گذشت كه در نقص كمّى و كيفى هر دو بكار می‌رود
شايد مراد از آن در آيه نقص كيفى باشد در اين صورت «
دَراهِمَ مَعْدُودَةٍ» نقص كمّى آن را می‌رساند. و ايضا به نظر می‌آيد ضمير «
فِيهِ» به
یوسف بر گردد نه به «
ثَمَن» يعنى: «او را به قيمت معيوب و درهمى چند فروختند و درباره وى بى‌اعتنا بودند همين قدر می‌خواستند كه پولى به كف آرند و اگر بى‌اعتنا نبودند بقيمت ارزان نمى‌فروختند.»
اين كلمه فقط يک دفعه در قرآن مجيد آمده است و زهد كه اين همه تعريف دارد همان بى‌اعتنائى به
دنیا است كه فرموده
(لِكَيْلا تَأْسَوْا عَلى ما فاتَكُمْ وَ لا تَفْرَحُوا بِما آتاكُمْ) (اين بخاطر آن است كه براى آنچه از دست داده‌ايد تأسف نخوريد، و به آنچه به شما داده است دلبسته و شادمان نباشيد؛ و خداوند هيچ
متکبّر فخرفروشى را دوست ندارد.)
زاهد كسى است كه به آمدن و رفتن دنيا بى‌اعتنا باشد. كار كند، تلاش نمايد، استفاده كند ولى در عين حال به دنيا بى‌اعتنا باشد.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «زهد»، ج۳، ص۱۸۳.
