|
| ||||||
(مَنَّاعٍ لِلْخَيْرِ مُعْتَدٍ أَثِيمٍ • عُتُلٍّ بَعْدَ ذلِكَ زَنِيمٍ) (و بسيار مانع كار خير، و متجاوز و گناهكار است؛ علاوه بر اين كينه‌توز و بدنام است.) زنيم را در آيه متّهم در نسب (حرامزاده)، لئيم معروف به لئامت، شخص معروف به شرارت گفته‌اند در مجمع از علی (علیه‌السّلام) شخص بى‌اصل و نانجيب نقل شده در صافی از حضرت صادق (علیه‌السّلام) نقل است كه آن را کافر سخت فرموده است. به نظر می‌آيد كه مراد از آن در آيه لئيم و شرير است گوئى شرّ و لئامت علامت مخصوص اوست چنانكه زنمه براى گوسفند و بزغاله و عُتُل چنانكه گفته‌اند به معنى بدخلق و خشن است يعنى او مانع خیر و متجاوز و پيوسته گناهكار است با همه اينها بد رفتار و شرير است. اين كلمه تنها يک دفعه در كلام اللّه مجيد بكار رفته است. قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «زنم»، ج۳، ص۱۸۱. |
