زری (مفردات‌قرآن)

زَرَی (به فتح زاء و راء) یکی از واژگان به کار رفته در قرآن کریم و به معنای عیب گرفتن و حقیر شمردن است.

فهرست مندرجات

۱ - معنای زَرْی

زَرَى به معنای عيب گرفتن و حقير شمردن است. در اقرب آمده «زرى عمله عليه: عابه عليه و عاتبه» اسم فاعل آن زار است‌.
(وَ لا أَقُولُ لِلَّذِينَ‌ تَزْدَرِي‌ أَعْيُنُكُمْ لَنْ يُؤْتِيَهُمُ اللَّهُ خَيْراً) ازدراء يعنى احتقار يعنى «درباره آنان كه چشم شما خوارشان مى‌بيند نميگويم: خدا هرگز خيرى به آن‌ها نخواهد داد.»
در نهج البلاغه خطبه ۱۷۶ درباره نفس مؤمن فرموده‌ : ««وَ لَا يَزَالُ‌ زَارِياً عَلَيْهَا»؛ مؤمن پيوسته نفس خود را حقير شمرده و آنرا عتاب می‌كند»
اين كلمه تنها يكبار در قرآن يافته است.

۲ - پانویس

[ویرایش]

۱.	↑ قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۳، ص۱۶۱.
۲.	↑ راغب اصفهانی، حسین، المفردات، ط دارالقلم، ص۳۷۹.
۳.	↑ طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۱، ص۲۰۳.
۴.	↑ شرتونی، سعید، اقرب الموارد، ذیل واژه «زری».
۵.	↑ هود/سوره۱۱، آیه۳۱.
۶.	↑ نهج‌البلاغه، تحقیق الحسون، خطبه۱۷۶، ص۳۸۹.

۳ - منبع