زبور (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
زَبور (به فتح زاء) از
واژگان قرآن کریم و نام کتاب حضرت داود علیه‌السلام است.
زَبور:
از قرآن مجيد به دست می‌آيد كه آن نام كتاب
داود است.
(وَ لَقَدْ كَتَبْنا فِي الزَّبُورِ مِنْ بَعْدِ الذِّكْرِ أَنَّ الْأَرْضَ يَرِثُها عِبادِيَ الصَّالِحُونَ) (در زبور بعد از ذكر (
تورات) نوشتيم: بندگان شايسته‌ام وارث حكومت
زمین خواهند شد.)
(وَ آتَيْنا داوُدَ زَبُوراً) (و به داود زبور بخشيديم.)
به قرينه دو آيه بعد می‌شود گفت كه مراد از زبور در آيه اول كتاب داود و الف و لام آن براى عهد است.
در ميان كتب تورات فعلى كتابى به نام مزامير يا زبور داود موجود است كه جمعا صد و پنجاه مزمور است و
یهود آن را به داود نسبت می‌دهند. ولى ملاحظه مضامين آن نشان می‌دهد كه همه‌اش از حضرت داود نيست. چنانكه محققين گفته‌اند مثلا نويسنده قاموس كتاب مقدس تحت كلمه «مزامير» می‌گويد: كتاب مزامير به پنج قسمت منقسم و در آخر هر قسمتى لفظ آمين مكرّر گشته و اغلب بر آنند كه اين لفظ را جمع‌كنندگان كتاب در آخر هر كتاب افزوده‌اند ... خلاصه كتاب اول داراى ۴۱ مزمور است كه ۳۷ از آنها منسوب به داود و چهار تا كه اوّل و دوّم و دهم و سى سوم باشد به مؤلفان نامعلوم منسوب است. همچنين است سخن اين مؤلف درباره قسمت‌هاى ديگر زبور. دانشمند محترم آقاى صدر بلاغى نيز در فرهنگ قصص قرآن در اين باره بيانى عالى دارد.
قرآن مجيد درباره زبور بيشتر از آنچه نقل شد مطلبى نگفته است لذا مطلب را در اين موضوع بسط نمی‌دهيم.
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «زبور»، ج۳، ص۱۵۶.
