رکض (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رَكْض ( به فتح راء و سکون کاف) از
واژگان قرآن کریم به معنای پا به زمین زدن است.
رَكْض به معنای پا به
زمین زدن است.
راغب گويد: آن زدن پا به زمين است هرگاه به سوار نسبت داده شود منظور دواندن
اسب است مثل رَكَضْتُ الفرسَ. و چون به راه رونده نسبت داده شود منظور راه رفتن است.
(ارْكُضْ بِرِجْلِكَ هذا مُغْتَسَلٌ بارِدٌ وَ شَرابٌ) «پاى خود را به زمين زن و با پايت راه برو اين (
چشمه) شستشوگاه است و
خنک و
آشامیدنی است.» به نظر می‌آيد كه
ایّوب طاقت راه رفتن نداشت و خدا به وى توجّه فرموده و نيرو داد و فرمود پا به زمين زن.
(فَلَمَّا أَحَسُّوا بَأْسَنا إِذا هُمْ مِنْها يَرْكُضُونَ • لا تَرْكُضُوا ...) مراد از ركض در
آیه فرار كردن و گريختن است يعنى «چون
عذاب ما را احساس كردند آنگاه از ديارشان می‌گريختند. نگريزيد....»
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «رکض»، ج۳، ص۱۲۰.
