رُوحِنا (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
رُوحِنَا: (فَنَفَخْنَا فيها مِنْ رُّوحِنَا) منظور از
«رُوحِنا» (روح ما) اشاره به يک
روح با عظمت و متعالى است و به اصطلاح اين گونه اضافه
«اضافه تشريفيه» است كه براى بيان عظمت چيزى آن را به خدا اضافه مى‌كنيم، مانند:
بيت اللَّه؛ «خانه خدا» و
شهر اللّه؛ «ماه خدا».
(وَالَّتِي أَحْصَنَتْ فَرْجَهَا فَنَفَخْنَا فِيهَا مِن رُّوحِنَا وَجَعَلْنَاهَا وَابْنَهَا آيَةً لِّلْعَالَمِينَ) (و به ياد آور زنى را كه دامان خود را پاک نگه داشت؛ و ما از روح خود در او دميديم؛ و او و پسرش
[مسیح] را نشانه و
معجزه بزرگى براى جهانيان قرار داديم.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: نفخ روح در
مریم كنايه است از اينكه ولادت فرزندش
عیسی مستند به جريان عادى نيست كه مانند ساير فرزندان نطفه‌اى باشد، كه پس از طى دوره‌اى روح در آن دميده شده باشد. و وقتى نطفه‌اى نباشد ديگر جز اين باقى نمى‌ماند كه تنها نفخ روح باشد و اين نفخ روح همان كلمه الهى است.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «رُوحِنَا»، ص۲۵۸.
