در شرایط حجیت خبر واحد رأى یکسانى وجود ندارد. قدماى از امامیه روایتى را معتبر مى دانستند که همراه با قرائن صحت باشد اعمّ از قرینه داخلى همانند وثاقت راوی و یا خارجى همانند وجود روایت در کتاب معتبر و یا تکرار حدیث در یک کتاب، و روایت غیر معتبر را روایتى مى دانستند که همراه با اینگونه قرائن نباشد
ولى علماى شیعى از قرن ششم به بعد برخى شرط حجیّت را عدالتراوی ها و برخى وثاقت آنان دانسته اند که براساس همین عقیده روایات را تقسیم به چهار قسم مى کنند : صحیح، حسن، موثق و ضعیف.
[۵]الدرایة فى علم مصطلح الحدیث (شهید ثانى)، ص ۲۴-۱۹.
البتّه اخبارى ها همه روایات را در کتب اربعه و مانند آن حجّت مى دانند و تقسیم بندى فوق را بى اثر مى دانند، ولى دلیل قابل قبولى بر اثبات نظریه خود ندارند.
«روایت صحیح» در نظر اهل سنتخبر واحد ى است که سند آن متصل است (افتادگى در سلسله سند آن وجود ندارد) و راویان آن عدل و منضبط هستند و هیچ گونه شذوذ و عیب مخفى در آن نیست. (ما اتّصل سنده بعدول ضابطین بلا شذوذ و لا علّة خفیّة). «روایت حسن» آن است که جایگاه صدور و رجال آن شناخته شده باشند نه در حدّ صحیح (ما عرف مخرجه و رجاله لا کرجال الصحیح). «روایت ضعیف» آن است که هیچ درجه اى از حسن در آن نباشد که خود مراتبى دارد. (ما قُصر عن درجة الحسن و تتفاوت درجاته فى الضعف بحسب بُعده من شروط الصحة).
