ذِمَّة (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ذِمَّه (به کسر ذال و تشدید میم) از
واژگان قرآن کریم به معنای عهد و پيمان است. این واژه دو بار در
قرآن آمده است.
ذِمَّه به معنای عهد و پيمان است.
در
اقرب گويد «
الذِّمَّة: العهد و الامان و الضّمان»
ذمّى از فرق
یهود و
نصاری آن كس را گويند كه در پناه
اسلام است و با
مسلمانان پيمان و عهد بسته است.
(... لا يَرْقُبُوا فِيكُمْ إِلًّا وَ لا ذِمَّةً ... • لا يَرْقُبُونَ فِي مُؤْمِنٍ إِلًّا وَ لا ذِمَّةً ...) يعنى «درباره هيچ
مؤمن قرابت و پيمانى را رعايت نمی‌كنند.»
در
نهج البلاغه نامه ۵۳ كه عهد
مالک اشتر است آمده :
«وَ مِنْهَا أَهْلُ الْجِزْيَةِ وَ الْخَرَاجِ مِنْ أَهْلِ الذِّمَّةِ وَ مُسْلِمَةِ النَّاسِ.» («اهل جزيه و ماليات» اعم از كسانى كه در پناه اسلامند و يا مسلمانند.)
(شرح‌های نامه:
)
اين كلمه فقط دو بار در
قرآن آمده كه نقل شد.
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ذمة»، ج۳، ص۲۳.
