• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

ذمّه (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




ذِمَّه (به کسر ذال و تشدید میم) از واژگان قرآن کریم به معنای عهد و پيمان‌ است. این واژه دو بار در قرآن آمده است.



ذِمَّه به معنای عهد و پيمان‌ است.


(... لا يَرْقُبُوا فِيكُمْ إِلًّا وَ لا ذِمَّةً ... • لا يَرْقُبُونَ فِي مُؤْمِنٍ إِلًّا وَ لا ذِمَّةً ...) يعنى درباره هيچ مؤمن قرابت و پيمانى را رعايت نمی‌كنند. در اقرب گويد «الذّمّة: العهد و الامان و الضّمان» ذمّى از فرق یهود و نصاری آن كس را گويند كه در پناه اسلام است و با مسلمانان پيمان و عهد بسته است.
در نهج البلاغه نامه ۵۳ كه عهد مالک اشتر است آمده‌ : «وَ مِنْهَا أَهْلُ الْجِزْيَةِ وَ الْخَرَاجِ مِنْ أَهْلِ‌ الذِّمَّةِ وَ مُسْلِمَةِ النَّاسِ.»


اين كلمه فقط دو بار در قرآن آمده كه نقل شد.


۱. قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۳، ص۲۳.    
۲. طریحی، فخرالدین، مجمع البحرین، ت الحسینی، ج۶، ص۶۶.    
۳. توبه/سوره۹، آیه۸.    
۴. توبه/سوره۹، آیه۱۰.    
۵. نهج‌البلاغه، تصحیح الحسون، نامه۵۳، ص۷۰۴.    



قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «ذمة»، ج۳، ص۲۳.    






جعبه ابزار