خَرْب (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خَرْب (به فتح خاء و سکون راء) و
خَراب (به فتح خاء) از
واژگان قرآن کریم به معنای ويران شدن و ويران كردن است.
خَرَّب (به فتح خاء و فتح راء) و
اَخْرَب (به فتح الف و سکون خاء وفتح راء) هر دو به معنى خراب كردن است.
خَرْب و
خَراب به معناى ويران شدن و ويران كردن است.
در
اقرب الموارد آن را از باب
ضرب يضرب متعدّى و از باب
علم يعلم لازم گفته است.
خَرَّب و
اَخْرَب هر دو به معنى خراب كردن است.
به مواردی از
خَرْب که در
قرآن به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ مَنَعَ مَساجِدَ اللَّهِ أَنْ يُذْكَرَ فِيهَا اسْمُهُ وَ سَعى فِي خَرابِها.) «كيست ستمكارتر از آن‌كه مانع از
یاد خدا در
مساجد باشد و در خرابى آن‌ها بكوشد.»
خراب در آيه ممكن است به معنى ويران شدن و ويران كردن باشد. صدر آيه می‌فهماند كه خراب شدن مسجد، خالى ماندن آن است گر چه حمل به ويران شدن نيز جايز است.
(يُخْرِبُونَ بُيُوتَهُمْ بِأَيْدِيهِمْ وَ أَيْدِي الْمُؤْمِنِينَ) «خانه‌هاى خود را به دست خود و به دست
مسلمانان خراب می‌كردند.»
اين آيه در باره بيرون راندن عدّه‌اى از
یهود از اطراف
مدینه است كه خانه‌هاى خود را از داخل خراب می‌كردند تا بعد از رفتن براى اهل اسلام مورد استفاده نشود و مسلمانان از خارج ويران می‌كردند تا راه باز كرده گرفتارشان كنند. چون خود سبب اين‌كار بودند.
•
قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «خرب»، ج۲، ص۲۳۳-۲۳۴.
