خَرَرَ (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خَرَرَ (
به فتح خاء و راء)
خَرَّ (
به فتح خاء و راء) و
خَرور (
به فتح خاء) از
واژگان قرآن کریم به معناى سقوط توأم با صدا است.
خَرير (
به فتح خاء) صداى جريان آب، باد و غيره است.
ديگران
خَرور (
به فتح خاء) را مطلق سقوط و افتادن گفته‌اند.
خَرَرَ،
خَرَّ و
خَرور به معناى سقوط توأم با صدا است.
خَرير به معنای صداى جريان آب، باد و غيره است.
ديگران
خَرور را مطلق سقوط و افتادن گفته‌اند.
به مواردی از
خَرَرَ که در قرآن
به کار رفته است، اشاره می‌شود:
(فَخَرَّ عَلَيْهِمُ السَّقْفُ مِنْ فَوْقِهِمْ) (
سقف از بالاى سرشان بر آن‌ها فرو ريخت.)
(فَلَمَّا خَرَّ تَبَيَّنَتِ الْجِنُّ أَنْ لَوْ كانُوا يَعْلَمُونَ الْغَيْبَ ما لَبِثُوا فِي الْعَذابِ الْمُهِينِ) (هنگامى كه بر زمين افتاد
جنّیان فهميدند كه اگر از
غیب آگاه بودند در
عذاب خواركننده باقى نمى‌ماندند.)
(فَكَأَنَّما خَرَّ مِنَ السَّماءِ) (گويى از آسمان سقوط كرده.)
على هذا در آياتى نظير آیات فوق مراد سقوط توأم با صدا است.
(وَ خَرَّ مُوسى صَعِقاً) «
موسی بيهوش افتاد.»
در این آيه گويا منظور افتادن در حال صيحه است.
(إِذا تُتْلى عَلَيْهِمْ آياتُ الرَّحْمنِ خَرُّوا سُجَّداً وَ بُكِيًّا) (هنگامى كه آيات خداوند رحمان بر آنان خوانده مى‌شد
به خاک مى‌افتادند، در حالى كه
سجده مى‌كردند و گريان بودند.)
و در این آيه
به عقيده
راغب به كار رفتن «خَرُّوا» براى تنبيه
به دو امر است يكى افتادن و ديگر صدا
به تسبيح.
(خَرُّوا سُجَّداً) (
به سجده مى‌افتند.)
كلمه
(سَبَّحُوا بِحَمْدِ رَبِّهِمْ) بعد از
(خَرُّوا سُجَّداً) اشاره
به آن است كه خرير و صدايشان فقط
تسبيح و تحميد بوده است.
•
قرشی بنابی، علی اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «خرر»، ج۲، ص۲۳۶.
