خانه دوستان (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
خانه دوستان
خوردن غذا از خانه دوستان، بدون اذن آنان جایز است.
"لیس... علی انفسکم ان تاکلوا من بیوتکم... او بیوت... صدیقکم...
بر نابينا حرجى نيست ...و بر شما حرجى نيست اگر از خانه .. دوستان تان .. چيزى بخوريد. "
از آنجا که در آیات سابق سخن از
اذن ورود در اوقات معین یا به طور مطلق به هنگام داخل شدن در منزل اختصاصی پدر و مادر بود، آیه مورد بحث در واقع استثنایی بر این حکم است که گروهی می‌توانند در شرائط معینی بدون
اجازه وارد منزل خویشاوندان و مانند آن شوند و حتی بدون
استیذان غذا بخورند.
آیا خوردن غذای دیگران مشروط به اجازه آنها نیست؟
چنان که در آیه فوق دیدیم
خداوند اجازه داده است که انسان از خانه‌های
بستگان نزدیک و بعضی از دوستان و مانند آنها- که مجموعا یازده مورد می‌شود- غذا بخورد، و در آیه اجازه گرفتن از آنها
شرط نشده بود، و مسلما مشروط به اجازه نیست چون با وجود اجازه از غذای هر کس می‌توان خورد و این یازده گروه خصوصیتی ندارد.
ولی آیا احراز
رضایت باطنی (به اصطلاح از طریق شاهد حال) به خاطر خصوصیت و نزدیکی که میان طرفین است شرط است؟
ظاهر
اطلاق آیه این شرط را نیز نفی می‌کند، همین اندازه که احتمال رضایت او باشد (و غالبا
رضایت حاصل است) کافی می‌شمرد.
ولی اگر وضع طرفین به صورتی در آمده که یقین به عدم رضایت داشته باشند گر چه ظاهر آیه نیز از این نظر
اطلاق دارد اما بعید نیست که آیه از چنین صورتی منصرف باشد، به خصوص اینکه اینگونه افراد، نادرند و معمولا اطلاقات شامل این گونه افراد نادر نمی‌شود.
بنا بر این آیه فوق، در محدوده خاصی، آیات و روایاتی را که
تصرف در اموال دیگران را مشروط به احراز رضایت آنها کرده است تخصیص می‌زند، ولی تکرار می‌کنیم این تخصیص در محدوده معینی است، یعنی غذا خوردن به مقدار نیاز، خالی از
اسراف و
تبذیر .
آنچه در بالا ذکر شد در میان فقهای ما مشهور است، و قسمتی از آن نیز
صریحا در روایات آمده.
در روایت معتبری از
امام صادق علیه‌السلام می‌خوانیم هنگامی که از این آیه- جمله او صدیقکم- از آن حضرت سؤال کردند فرمود:
هو و الله الرجل یدخل بیت صدیقه فیاکل بغیر اذنه:
" به خدا قسم منظور این است که انسان داخل خانه برادرش می‌شود و بدون اجازه غذا می‌خورد".
روایات متعدد دیگری نیز به همین مضمون نقل شده که در آنها آمده است
اذن گرفتن در این موارد شرط نیست (البته اختلافی در میان فقهاء نیست که با
نهی صریح یا علم به
کراهت جایز نیست و آیه از آن
انصراف دارد).
در مورد" عدم افساد" (و عدم اسراف) نیز در بعضی از روایات تصریح شده است.
تنها چیزی که در اینجا باقی می‌ماند این است که روایتی که در همین باب وارد شده می‌خوانیم: تنها از مواد غذایی خاصی می‌توان استفاده کرد نه هر غذایی ولی از آنجا که این
روایت مورد
اعراض فقهاء است،
سند آن معتبر نخواهد بود.
بعضی دیگر از فقهاء طعامهای نفیس و عالی که صاحب خانه احیانا برای خود یا مهمان محترمی و یا مواقع خاصی ذخیره کرده است
استثناء کرده‌اند، و این استثناء به حکم
انصراف آیه از این صورت بعید به نظر نمی‌رسد.
ممکن است این حکم اسلامی در مقایسه با احکام شدید و محکمی که در
تحریم غصب در برنامه‌های اسلامی آمده سؤال انگیز باشد که چگونه
اسلام با آن همه دقت و سخت گیری که در مساله
تصرف در اموال دیگران نموده چنین امری را مجاز شمرده است؟!
ما فکر می‌کنیم این سؤال متناسب با محیطهای صد در صد مادی همچون محیط اجتماعی غربی‌ها است که حتی فرزندان خود را کمی که بزرگ شوند از خانه بیرون می‌کنند! و عذر پدر و مادر را به هنگام پیری و از کار افتادگی می‌خواهند! و هرگز حاضر نیستند در برابر آنها حق شناسی و
محبت کنند، چرا که تمام مسائل در آنجا بر محور روابط مادی و اقتصادی دور می‌زند، و از عواطف انسانی خبری نیست!.
ولی این مساله با توجه به فرهنگ اسلامی و عواطف ریشه دار انسانی، مخصوصا در زمینه نزدیکان و بستگان و دوستان خاص، که حاکم بر این
فرهنگ است به هیچوجه جای
تعجب نیست.
در حقیقت اسلام پیوندهای نزدیک خویشاوندی و دوستی را ما فوق این مسائل دانسته است، و این در حقیقت حاکی از نهایت
صفا و صمیمیتی است که در جامعه اسلامی باید حاکم باشد، و تنگ نظری‌ها و انحصارطلبی‌ها و خودخواهی‌ها از آن دور گردد.
بدون شک احکام
غصب در غیر این محدوده حاکم است، ولی اسلام در این محدوده خاص مسائل عاطفی و پیوندهای انسانی را مقدم شمرده، و در واقع الگویی است برای سایر روابط خویشاوندان و دوستان.
بدون شک
صداقت و
دوستی معنی وسیعی دارد و منظور از آن در اینجا مسلما دوستان خاص و نزدیکند که رفت و آمد با یکدیگر دارند، و ارتباط میان آنها ایجاب می‌کند که به منزل یکدیگر بروند و از غذای هم بخورند، البته همانگونه که در اصل مساله یاد آور شدیم در این گونه موارد احراز
رضایت شرط نیست همان اندازه که
یقین به نارضایی نداشته باشد کافی است. لذا بعضی از مفسران در ذیل این جمله گفته‌اند: منظور دوستی است که در دوستیش صادقانه با تو رفتار می‌کند، و بعضی دیگر گفته‌اند: دوستی است که
ظاهر و باطنش با تو یکی است، و ظاهرا همه اشاره به یک مطلب دارند.
ضمنا از این تعبیر اجمالا روشن می‌شود آنها که تا این اندازه در برابر دوستانشان گذشت ندارند در واقع دوست نیستند! در اینجا مناسب است گسترش مفهوم دوستی و شرائط جامع آن را که در حدیثی از
امام صادق علیه‌السلام نقل شده بشنویم:
امام ع فرمود: " دوستی جز با حدود و شرائطش امکان پذیر نیست، کسی که این حدود و شرائط یا بخشی از آن در او باشد او را دوست بدان، و کسی که هیچیک از این شرائط در او نیست چیزی از دوستی در او نیست:
نخستین
شرط دوستی آنست که
باطن و ظاهرش برای تو یکی باشد.
دومین شرط این است که
زینت و آبروی تو را زینت و آبروی خود بداند و عیب و زشتی تو را عیب و زشتی خود ببیند.
سوم این است که مقام و مال،
وضع او را نسبت به تو تغییر ندهد! چهارم این که آنچه را در قدرت دارد از تو مضایقه ننماید! و پنجم که جامع همه این صفات است آنست که تو را به هنگام پشت کردن روزگار رها نکند"!.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۱۲، ص۲۹۶، برگرفته از مقاله « خانه دوستان»
