حکم مجالس (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حضور در
مجالس حرام و گناه‌آلود
حرام است.
حضور، در
مجالس حرام روا نیست.
«ویقولون طاعة فاذا برزوا من عندک بیت طـائفة منهم غیر الذی تقول والله یکتب ما یبیتون فاعرض عنهم وتوکل علی الله وکفی بالله وکیلا؛
آنها در حضور تو می‌گویند: فرمان برداریم اما هنگامی که از نزد تو بیرون می‌روند، جمعی از آنان بر خلاف گفته‌های تو، جلسات سری شبانه تشکیل می‌دهند آنچه را در این جلسات می‌گویند،
خداوند می‌نویسد. اعتنایی به آنها نکن! (و از نقشه‌های آنان وحشت نداشته باش! ) و بر
خدا توکل کن! کافی است که او یار و مدافع تو باشد.»
«یستخفون من الناس ولا یستخفون من الله وهو معهم اذ یبیتون ما لا یرضی من القول وکان الله بما یعملون محیطـا؛
آنها زشتکاری خود را از مردم پنهان می‌دارند اما از خدا پنهان نمی‌دارند، و هنگامی که در مجالس شبانه، سخنانی که خدا راضی نبود می‌گفتند، خدا با آنها بود، خدا به آنچه انجام می‌دهند، احاطه دارد.»
«وقد نزل علیکم فی الکتـب ان اذا سمعتم ءایـت الله یکفر بها ویستهزا بها فلا تقعدوا معهم حتی یخوضوا فی حدیث غیره انکم اذا مثلهم ان الله جامع المنـفقین والکـفرین فی جهنم جمیعا؛
و خداوند (این حکم را) در
قرآن بر شما نازل کرده که هر گاه بشنوید افرادی آیات خدا را انکار و
استهزا می‌کنند، با آنها ننشینید تا به سخن دیگری بپردازند! و گرنه، شما هم مثل آنان خواهید بود. خداوند،
منافقان و
کافران را همگی در
دوزخ جمع می‌کند.»
«واذا رایت الذین یخوضون فی ءایـتنا فاعرض عنهم حتی یخوضوا فی حدیث غیره واما ینسینک الشیطـن فلا تقعد بعد الذکری مع القوم الظــلمین؛
هر گاه کسانی را دیدی که آیات ما را استهزا می‌کنند، از آنها روی بگردان تا به سخن دیگری بپردازند! و اگر
شیطان از یاد تو ببرد، هرگز پس از یاد آمدن با این جمعیت ستمگر منشین.»
«حتی اذا اخذنا مترفیهم بالعذاب اذا هم یجـرون؛
بگو: خداوند شما را از اینها، و از هر مشکل و ناراحتی، نجات می‌دهد باز هم شما برای او
شریک قرار می‌دهید! (و راه
کفر می‌پویید.)»
«مستکبرین به سـمرا تهجرون؛
در حالی که در برابر او (پیامبر) استکبار می‌کردید، و شبها در جلسات خود به بدگویی می‌پرداختید؟»
«والذین لا یشهدون الزور..؛
و کسانی که
شهادت به باطل نمی‌دهند (و در مجالس باطل شرکت نمی‌کنند) و هنگامی که با
لغو و بیهودگی برخورد کنند، بزرگوارانه از آن می‌گذرند.»
منظور از "شهود" همان "حضور" است، یعنی
بندگان خاص خداوند در مجالس باطل، حضور پیدا نمی‌کنند.
"و الذین لا یشهدون الزور" اگر مراد از زور،
دروغ باشد، کلمه مذکور قائم مقام
مفعول مطلق می‌باشد و تقدیر کلام چنین می‌شود که: بندگان رحمان آنهایی هستند که شهادت به زور نمی‌دهند، و اگر مراد از زور لهو باطل از قبیل
غناء و امثال آن باشد، کلمه زور مفعول به خواهد بود، و معنایش این است که: بندگان رحمان کسانی هستند که در مجالس باطل حاضر نمی‌شوند. از میان این دو احتمال، ذیل آیه با احتمال دومی مناسب تر است.
فرهنگ قرآن، مرکز فرهنگ و معارف قرآن، برگرفته از مقاله «حکم مجالس».
