حسین قصه‌خوان اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حسین قصه‌خوان اصفهانی، شاعر
ادیب و سخنور
قرن دهم هجری در
اصفهان می‌باشد.
کمال‌الدّین حسین قصّه‌خوان، شاعر
ادیب و سخنور
قرن دهم هجری. بنا به نقل خودش از نوادگان کمال‌الدّین غیاث فارسی بوده، امّا در
اصفهان متولّد شده و
علم و ادب آموخته است. مدّت بیست سال مصاحب
سام میرزا صفوی (برادر
شاه طهماسب) و هشت سال دیگر مصاحب شاه طهماسب بوده است. در اواخر
عمر بر اثر
افراط در مصرف افیون تفاوت فاحش در صورت و سیرت او پیدا شده بود، گوئی
مسخ شده بود یا روح او را در قالب دیگری آورده بودند. عاقبت در سال ۹۴۲ق فوت شد. در جوانی گاهی
شعر می‌گفت.
این شعر از اوست:
ای خوش آن
ساعت که در کوی تو منزل داشتم ••••• صد مراد از دیدن روی تو حاصل داشتم
داشتم در دل ز عشقت آتشی پنهان چو
شمع ••••• بر زبان آوردم آخر آنچه در دل داشتم
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۸۰۸.
