حسین بن ابوالحسن غراء توانگر نجف‌آبادی اصفهانی
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حسین بن ابوالحسن غراء توانگر نجف‌آبادی اصفهانی، از شعرای
قرن چهاردهم هجری
اصفهان می‌باشد.
حسین توانگر نجف آبادی متخلّص به «غرّاء» ابن ابوالحسن از شعرای
قرن چهاردهم هجری
[در حدود سال ۱۲۴۶ش در نجف‌آباد متولّد شد. تحصیلات مقدماتی را نزد
آقاسیّد‌هاشم آیت نجف‌آبادی آموخت. سپس به
اصفهان شتافت و
مغنی و
مطوّل را نزد علمای آنجا فراگرفت. و
منظومه سبزواری و
شفای بوعلی سینا را نزد حکیم
جهانگیرخان قشقائی خواند و در سایر علوم مانند
صرف و
نحو،
منطق،
لغت،
هیئت،
طب و تاریخ مهارتی به‌سزا یافت. پس از چندی از لباس روحانیت خارج شده و در «کمپانی مسعودیه» اصفهان به‌کار پرداخت. سپس در
گلپایگان و نجف‌آباد به
تجارت پرداخت.
وی سرانجام در ۱۸ مرداد ۱۳۵۴ش پس از عمری طولانی وفات یافته و در نجف‌آباد مدفون شد. در سرودن انواع
شعر مهارت داشت و در انجمن‌های ادبی اصفهان و نجف‌آباد شرکت می‌کرد و اشعارش در مجله ارمغان به طبع می‌رسید.
از آثار و تالیفات اوست:
۱. «اندرز نامه پدر و پسر» منظوم، که در سال ۱۳۳۳ش به ضمیمه روزنامه حیات اصفهان به طبع رسید. ۲. دیوان قصائد ۳. مجموعه غزلیات، قطعات و مثنویات ۴. مقالاتی به شیوه «چهار مقاله» نظامی عروضی که در موضوعات گوناگون نوشته است.
]
این دو بیت از اوست:
کسی زخار ندیده چون من جفای گلی ••••• چرا که خوار شدم عاقبت برای گلی
هزار جور کشیدم زخمار و گشتم خوار •••••چه خوار و زار شدم آخر از برای گلی
مهدوی، سیدمصلح‌الدین، اعلام اصفهان، ج۲، ص۶۱۴-۶۱۵.
