حروف مد و لین
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حروف مد و لین، حروف دارای کشش
صوت (مد) یا نرمی در تلفظ (لین) است.
«مد» در لغت به معنای کشیدن، و در اصطلاح
تجوید عبارت است از کشیدن
صدا در حروف مد.
حروف
مدی، که به آنها
حروف جوفیه هم
اطلاق می‌شود، عبارتند از:
الف مدی، واو ساکن ماقبل مضموم؛ یای ساکن ماقبل مکسور (این هر سه در کلمات آتونی، اوذینا و اوتینا جمع شده‌اند). اصولا این سه
حرف را نمی‌توان حروف حقیقی دانست؛ بلکه این‌ها صداهای کشیده هستند و صوت آنها به
علت عدم محدودیت به یک مخرج مشخص، قابلیت امتداد نامحدود دارد. چون حروف مد ذاتا توانایی قبول کشش
صوت را دارند به این نام خوانده شده‌اند.
«لین» در
لغت به معنای نرمی، و
عبارت از
مدی است که از کنار هم قرار گرفتن دو حرف پدید می‌آید؛ یکی واو ساکن ماقبل
مفتوح؛ مانند: «الخوف» و «القوم»، و دیگری یای ساکن ماقبل مفتوح؛ مانند: «لا تیاسوا» و «شیئا».
حروف مد و لین را به لحاظ
مخارج حروف،
حروف جوفیه می‌گویند.
فرهنگ‌نامه علوم قرآنی، برگرفته از مقاله «حروف مد و لین».
