• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

حدب (مفردات‌قرآن)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




حَدَب (به فتح حاء و دال)، یکی از مفردات به کار رفته در قرآن کریم به معنای تپّه و محل مرتفع است.



حَدَب به معنای تپّه و محل مرتفع است. در صحاح گوید: «الحدب ما ارتفع من الارض‌.»


(حَتَّی اِذا فُتِحَتْ یَاْجُوجُ وَ مَاْجُوجُ وَ هُمْ مِنْ کُلِ‌ حَدَبٍ‌ یَنْسِلُونَ‌) «تا چون یاجوج و ماجوج گشوده شوند و آنها از هر ارتفاعی شتابان آیند.» به «ماجوج» مراجعه شود. «حدب الظهر»، برآمدگی پشت آدمی است. راغب گوید: جایز است که حدب به معنی تپّه از آن ماخوذ باشد.


۱. قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، ج۲، ص۱۱۱.    
۲. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۲۲۲.    
۳. مصطفوی، حسن، التحقیق فی کلمات القرآن الکریم، ج۲، ص۱۷۵.    
۴. طریحی نجفی، فخرالدین، مجمع البحرین، ج۲، ص۳۶.    
۵. جوهری، ابونصر، الصحاح تاج اللغة وصحاح العربیة، ج۱، ص۱۰۸.    
۶. انبیاء/سوره۲۱، آیه۹۶.    
۷. راغب اصفهانی، حسین بن محمد، المفردات فی غریب القرآن، ص۲۲۲.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله "حدب"، ج۲، ص۱۱۱.    






جعبه ابزار