حَبَّذا (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حَبَّذا (به فتح حاء و باء) از
واژگان نهج البلاغه به معنای
مدح، ستایش و به به (خوشا) است.
این واژه یک بار در «
نهج البلاغه» آمده است.
حَبَّذا (به فتح حاء و باء) به معنای مدح و ستایش، به به (خوشا) آمده است.
این واژه مرکب است از «حبّ» فعل مدح و «ذا» که اسم اشاره است.
برخی از مواردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام علی (علیه‌السلام) در شب زنده‌داری‌های بی‌حاصل فرموده:
«كَمْ مِنْ صائِم لَيْسَ لَهُ مِنْ صِيامِهِ إِلاَّ الظَّمَأُ، وَ كَمْ مِنْ قائِم لَيْسَ لَهُ مِنْ قِيامِهِ إِلاَّ الْعَناءُ، حَبَّذا نَوْمُ الاَْكْياسِ وَ إِفْطارُهُمْ» «ای بسا روزه‌داری که از روزه‌اش جز
گرسنگی و
عطش نصیب او نیست و ای بسا
شب زنده‌داری که فقط بی‌خوابی و رنج عاید اوست، خوشا به خواب اهل کمال و افطارشان.»
این واژه یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «حبذا»، ص۲۴۵.
