حاکم (حدیث)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
حاکم، از
القاب محدّثان است.
در اصطلاح
محدّثان متأخر، حاکم به کسی اطلاق می‌شود که از حیث
متن و اِ
سناد و
جرح و تعدیل و
تاریخ، به
احادیث عالم باشد
مُناوی، ج۲، ص۴۲۱؛.
تعریفی که مُناوی و قاری از قول مَطَری یا مطرزی آورده‌اند، در کتابهای بعدی تکرار، و در برخی موارد قیودی بدان افزوده شده است، از جمله مقدار محفوظات
حدیثی حاکم، مقید به رقمی گردیده یا گفته شده مقدار
حدیثی که از دایره
حفظ وی خارج مانده‌است اندک‌باشد.
به این ترتیب، حاکم لقب کسی است که مرتبه حفظ و اتقان وی از
حجت بر‌تر باشد.
به گفته
سعد فهمی احمد بلال،
برخی
محدّثان بزرگ (نظیر
شافعی،
شَعْبی،
ابن‌مَدینی،
ابوداوود سجستانی،
ترمذی،
نسائی،
طبری و
طبرانی) واجد شرایط
لقب حاکم بوده‌اند،
اما از مشهورترین افرادی که به این لقب
شهرت یافته‌اند،
حاکم‌نیشابوری،
حاکم‌حَسَکانی و
حاکم جِشُمی بوده‌اند.
علاوه بر این، به برخی
محدّثان اهل سنّت لقبِ ابداعیِ «امیرالمؤمنین
فی الحدیث» داده شده، که بالاترین لقب برای
محدّثان است و دارنده چنین عنوانی، بر‌تر از حاکم است ابوغده،
ابوغده وجود لفظ حاکم را در ردیف القاب ناظر به مقدار محفوظات
حدیثی محدّث انکار کرده و با استناد به صبح‌الاعشی
،
اثر قلقشندی، آن را از القاب قضات دانسته است.
شاهد صدق مدعای ابوغده، به کار نرفتن این اصطلاح ــجز در موارد معدودــ در عمده آثار رجالی و
حدیثی متقدم است.
منابع :
(۱) عبدالفتاح ابوغده، اُمراءالمؤمنین
فی الحدیث، در عبدالعظیم بن عبدالقوی منذری، جواب الحافظ ابی‌محمد عبدالعظیم المنذری المصری عن أسئلة
فی الجرح و التعدیل، چاپ عبدالفتاح ابوغده، بیروت ۱۴۲۶.
(۲) محمدضیاءالرحمان‌اعظمی، معجم
مصطلحات
الحدیث و لطائف الاسانید، ریاض ۱۴۲۰/۱۹۹۹.
(۳) ابراهیم باجوری، المواهب اللدنیة علی الشمائل المحمدیة، در محمد بن عیسی ترمذی، الشمائل المحمدیة، چاپ محمد عوّامه ۱۴۲۲/۲۰۰۱.
(۴) سعد فهمی احمد بلال، السراج المنیر
فی القاب المحدثین، ریاض ۱۴۱۷/۱۹۹۶.
(۵) نورالدین عتر، منهج النقد
فی علوم
الحدیث، دمشق ۱۴۰۱/ ۱۹۸۱.
(۶) ظفر احمد عثمانی تهانوی، قواعد
فی علوم
الحدیث، چاپ عبدالفتاح ابوغده، حلب: مکتب المطبوعات الاسلامیة.
(۷) علی بن سلطان محمد قاری، جمع الوسائل
فی شرح الشمائل، مصر ۱۳۱۸، چاپ افست بیروت.
(۸) همو، شرح شرح
نخبة الفکر فی مصطلحات اهل الأثر، چاپ محمد نزار تمیم و هیثم نزار تمیم، بیروت (۱۴۱۵/ ۱۹۹۴ (.
(۹) قلقشندی.
(۱۰) محمد عبدالرووف بن تاج‌العارفین مُناوی، الیواقیت و الدّرر
فی شرح
نخبة ابن‌حجر، چاپ مرتضی زین‌احمد، ریاض ۱۴۲۰/۱۹۹۹.
دانشنامه جهان اسلام، بنیاد دائرة المعارف اسلامی، برگرفته از مقاله «حاکم»، شماره۵۷۲۴.
