منظور از جمعابوبکر - به عقیده معتقدان به جمع آوری قرآن کریم پس از عصر نبوترسول خدا - آن است که قرآن کریم به دستور ابوبکرو به پیشنهاد عمرو پس از کشته شدن بسیاری از قاریان و حافظان قرآن در جنگ یمامه، توسط زید بن ثابتو از روی نوشته‌های مختلف قرآنیو نیز شهادت شاهدانی از صحابهجمع آوری شد. این مصحف بعدها به عمر و سپس به حفصه منتقل شد و بنا به پاره‌ای از روایات اهل سنت، این مصحف اساس مصحف عثمانی است.
اما بسیاری از محققان از جمله زرکشی، زرقانی، عبدالصبور شاهین، آیت‌الله خویی، آیت‌الله معرفت، دکتر صبحی صالحو علامه جعفر مرتضی عاملی معتقدند جمعقرآن در زمان رسول خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله‌وسلّم انجام شده است. آیت الله خویی در این باره می‌فرماید: «انتساب جمعقرآن به خلفا، امری است موهوم و مخالف کتاب، سنت، عقلواجماع. حتی اگر بپذیریم که ابوبکر در ایام خلافتش قرآن را جمع آوری کرد، بدون شک این کیفیت جمع که در روایات اهل سنت آمده، دروغ است وجمعقرآن مستند به تواتر میان مسلمین بود…». صاحب کتاب التمهید نیز معتقد است: «تنظیم و ترتیب قرآن به صورت مصحف کار زید نبود؛ بلکه زید قرآن را در صحیفه‌هایی قرار داد…؛ لذا کار او جمعو نگهداری از پراکنده شدن و از بین رفتن بود؛ از این رو، زید آن مجموعه را «مصحف» ننامید.
[۱]ابن عطیه متاخر، عبد الحق بن غالب، - ۵۴۶ق، مقدمتان فی علوم القرآن، ص۵.
