تَلَع (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَلَع (به فتح تاء و لام) یکی از
مفردات نهج البلاغه، به معنای بلند و طویل شدن است.
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص جریان مشاهده
جنازه طلحه و
عبدالرحمن بن عتاب پس از نبرد
بصره، از این واژه استفاده نموده است.
فقط یک مورد از این واژه در «
نهج‌البلاغه» آمده است.
تَلَع (به فتح تاء و لام) به معنای بلند و طویل شدن آمده است.
چنان‌که گفته می‌شود: «
تَلَعَ عُنُقه: طالَت.»
موردی که در «نهج‌البلاغه» به کار رفته است، به شرح ذیل می‌باشد:
امام (صلوات‌الله‌علیه) پس از جنگ
بصره چون جنازه طلحه و عبد الرحمن
بن عتاب را مشاهده کرد، فرمودند:
«لَقَدْ أَصْبَحَ أَبو مُحَمَّد بِهذا الْمَكانِ غَريباً ... أَدْرَكْتُ وَتْري مِنْ بَني عَبْدِ مَناف ... لَقَدْ أَتْلَعوا أَعْناقَهُمْ إِلَى أَمْر لَمْ يَكونوا أَهْلَهُ فَوُقِصوا دونَهُ.» «طلحه در این مکان غریب شد ... انتقام خویش را از
بنی عبد مناف گرفتم آن‌ها گردن‌های خویش را برای
خلافت که اهلش نبودند، بلند کردند و در کنار آن گردن‌هایشان شکسته شد.»
این واژه یک بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تلع»، ص۱۷۵.
