در اين عنوان آیاتی معرفی می‌شوند که در آن‌ها از عبارتهايى همانند «إله واحد»، «اللّه الواحد»، «لا إله إلّااللّه»، «ما لكم من إله غيره» و جمله‌هايى با بار توحيدى استفاده شده است. گفتنى است كه در اين عنوان تنها به آيات صريح در يگانگى خدا استناد و به كليات مباحث توحيد بسنده شده و در تكميل آن، ملاحظه ارجاعات توحيد و بحث خدا و ارجاعات آن راهگشاست.
امام خمینی توحید افعالی را عبارت از این می‌داند که حق‌تعالی در فعل واحد است و وجود شریک در فعل او و تفویض فعل الهی به غیر، محال است و همه افعال و مخلوقات فعل حق می‌باشند.
دو مؤلفه هم و مربوط به هم، در فهم و تحلیل معنای توحید در بینش امام خمینی بیشترین نقش را ایفا می‌کند این مؤلفه‌ها عبارت‌اند از: نظام علی و معلولی عالم و ارجاع علیت به تشان و نحو فاعلیت حق‌تعالی است. در نگاه ایشان انحصار تاثیر و فاعلیت حق‌تعالی به عنوان لا موثر الوجود الا الله با توجه به علیت و اصالت وجود سامان می‌گیرد، زیرا حق‌تعالی فاعلی است که در مبدا بودن برای همه اشیاء مستقل است و در ایجاد و علیتش قائم به ذات است و هیچ وابستگی به غیر ندارد پس مؤثری در عالم هستی جز او نیست؛ بلکه اشیاء تنها از استقلال نسبی برخوردارند.
امام خمینی برای اثبات توحید افعالی چند برهان در این زمینه بیان کرده است. از جمله اینکه حق‌تعالی تنها علت حقیقی در جهان است و غیر حق‌تعالی همه معلول او هستند، از آنجا که معلول از خود هیچ استقلالی و هویتی ندارد و ظهور و شئون علت می‌باشد درنتیجه عالم هویتی جز حق‌تعالی ندارد.
پس فاعلیت، منحصر در ذات حق و موجودات تنها به منزله وسائط و معدات هستند. امام خمینی با استناد به آیات الهی تمام افعال را منسوب به خداوند متعال می‌داند و انسان و دیگر امور را صرفاً علت معد می‌داند.
