توأم (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَواَم (به فتح تاء) از مفردات
نهج البلاغه، به معنای کسی که با دیگری در یک شکم
زاییده شود، می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در خصوص
وفاداری و
بردباری از این واژه استفاده نموده است.
تَواَم (به فتح تاء) به معنای کسی که با دیگری در یک شکم زاییده شود، آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در مورد وفاداری می‌فرمایند: «ایهّا الناس انّ الوفاء توام الصدق و لا اعلم جنة اوقی منه؛
وفا همزاد راستگویی است، سپری نگهدارنده‌تر از
راستگویی سراغ ندارم.»
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در خصوص
حلم و بردباری فرموده است: «الحلم و الاناة توامان ینتجهما علوّ الهمّة؛
بردباری و تانی دو همزادند و از علوّ
همت سرچشمه می‌گیرند.»
امام (علیه‌السلام) همچنین در بیانی دیگر فرموده است: «احمده علی نعمه التوام و الائه العظام.»
اشاره به کثرت
نعمت است.
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تَوأم»، ص۱۶۹.
