مراد از عنوان یاد شده، ارتکاب علنى گناه با علم و التفات بهگناه بودن آن در مرئی و منظر دیگران است. ازاینرو، ارتکاب گناه از روى جهل یا سهو، تجاهر محسوب نمىشود؛ چنانکه تظاهربه آن با عذر، هرچند غیر موجه- مانند همکارى با ظالم با ابزارمعذور بودن در این کار- تجاهر به شمار نمىرود. و نیز بر تظاهربهگناه نزد دوستان و خواص یاران، تجاهر صدق نمىکند مگر آنکه شمارشان زیاد باشد.
و کسى که تظاهربهگناه مىکند، در شرع داراى حرمت نیست. ازاینرو، غیبت او نزد کسى که بر گناهش مطلع نیست جایز است و اگر کسى او را با عناوینى همچون فاسق، حقیر، پست (وضیع) و مانند آن از عناوین و القابى که استحقاق آن را دارد، خطاب کند، کیفرحد یا تعزیر بر او جارى نمىشود.
