تَحِلَّة (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
تَحِلَّة: (لَکُمْ تَحِلَّةَ اَیْمَانِکُمْ)«تَحِلَّة» (مصدر باب تفعیل) به معنای حلال کردن است و یا به تعبیر دیگر کاری که گره قسم را بگشاید یعنی «
کفاره» است.
(قَدْ فَرَضَ اللَّهُ لَكُمْ تَحِلَّةَ أَيْمَانِكُمْ وَاللَّهُ مَوْلَاكُمْ وَهُوَ الْعَلِيمُ الْحَكِيمُ) (
خداوند راه گشودن سوگندهايتان را در اين‌گونه موارد تعيين نموده؛ و خداوند مولاى شماست و او
دانا و
حکیم است.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: مراد از تحریم در جمله
(لِمَ تُحَرِّمُ ما اَحَلَّ اللَّهُ لَکَ) تحریم از طرف خدا نبوده، بلکه تحریم به وسیله
نذر و
سوگند بوده، آیه بعدی هم بر این معنا دلالت دارد، چون در آنجا سخن از سوگند کرده می‌فرماید:
(قَدْ فَرَضَ اللَّهُ لَکُمْ تَحِلَّةَ اَیْمانِکُمْ) معلوم می‌شود آن جناب با سوگند آن حلال را بر خود حرام کرده، چون خاصیت سوگند همین است که وقتی به عملی متعلق شود آن را واجب می‌کند، و چون به ترک عملی متعلق شود آن عمل را حرام می‌سازد، پس معلوم می‌شود آن جناب سوگند به ترک آن عمل خورده، و آن عمل را بر خود حرام کرده، اما
حرام به وسیله سوگند.
آری منظور از تحریم چنین تحریمی است، نه اینکه حرمت آن عمل را برای شخص خودش تشریع کرده باشد، چون
پیغمبر نمی‌تواند چیزی را که خدا حلالش کرده بر خود و یا بر همه تحریم کند، و چنین اختیاری ندارد.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «تَحِلَّة»، ص۱۲۲.
