بین (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَیْن (به فتح باء و سکون یاء)
بَيْنونَت و
تِبْيان، از مفردات
نهج البلاغه، به معنای وسط و میان می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در
آفرینش هستی، از سوی
خدای تعالی از این واژه استفاده نموده است.
بَیْن ،
بَيْنونَت و
تِبْيان به معنای وسط و میان آمده است و چون وجود وسط توام با انفصال و ظهور و انقطاع است به‌همین جهت «بان» را به معنی قطع شدن و آشکار شدن گفته‌اند. چنان‌که گفته می‌شود: «بان الشی‌ء بیانا» یعنی آشکار شد.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در بیانی فرموده است: «و ما بین احدکم و بین الجنّة او النار الا الموت ان ینزل به»
همچنین در رابطه با حق تعالی فرموده است: «بان من الاشیاء بالقهر لها و القدرة علیها و بانت الاشیاء منه بالخضوع له و الرجوع الیه؛
خدا از اشیاء قطع و کنار است با غلبه به آن‌ها و قدرت بر آن‌ها و موجودات از او قطع شده و غیر او هستند بواسطه خضوع به او و رجوع به سوی او.» یعنی خدا غیر اشیاء و اشیاء غیر خداست که خدا
خالق و
قادر و
غالب است و آن‌ها مخلوق، مغلوب و خاضع.
این واژه به صورت مفرد و جمع ۱۵۰ بار در «نهج البلاغه» آمده است .
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بین»، ص۱۶۶.
