• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

تأوّل (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف




تاوّل (به فتح تاء) از مفردات نهج البلاغه، به معنای تاویل می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در نامه‌ای به معاویه از این واژه استفاده نموده است.



تاوّل از باب تفعّل به معنی تاویل است؛ چنان‌که در اقرب الموارد آمده است: «تاوّل الکلام مثل اوّله.»


آن حضرت (علیه‌السلام) در ضمن نامه‌ای به معاویه می‌نویسد: «و قد رام اقوام امرا بغیر الحق فتالّوا علی اللّه فاکذبهم فاحذر یوما یغتبط فیه من احمد عاقبة عمله؛ جماعتی غیر حق را قصد کرده علیه خدا و خلافت حقّه تاویل کرده و خود را محّق دانستند ولی خدا دروغ آن‌ها را آشکار نمود. (منظور اهل جمل است) بترس از روزی که غبطه می‌خورد و شاد می‌شود کسی که عاقبت، عملش را پسندیده کرده است.»
همچنین آن حضرت در نامه‌ای دیگر به معاویه می‌نویسد: «فعدوت علی الدنیا بتاویل القرآن فطلبتنی بما لم تجن یدی و لا لسانی و عصیته انت و اهل الشام؛ به طرف دنیا جهیدی با تأویل قرآن و از من خون عثمان را خواستی که در آن دست و زبان من جنایتی نکرده است؛ ولی تو و اهل شام عثمان را نافرمانی کرده و به نصرت او نیامدید.»
معاویه با تمسک به آیه «وَ مَنْ قُتِلَ مَظْلُوماً فَقَدْ جَعَلْنا لِوَلِیِّهِ سُلْطاناً» مردم را به شبهه‌ انداخت که من وظیفه دارم خون عثمان را بخواهم.


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۲۳، نامه۴۸.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۴۴۶، نامه۵۵.    
۳. اسراء/سوره۱۷، آیه۳۳.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «تأوّل»، ص۱۰۱.    






جعبه ابزار