بکه (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَکَّه (به فتح باء و کاف و تشدید کاف) از
واژگان قرآن کریم، به معنای محل ازدحام و منظور از آن زمین
کعبه،
مسجدالحرام و یا شهر
مکه می‌باشد.
بَکَّه به معنای محل ازدحام و منظور از آن زمین کعبه، مسجدالحرام و یا شهر مکه می‌باشد.
(اِنَّ اَوَّلَ بَیْتٍ وُضِعَ لِلنَّاسِ لَلَّذِی بِبَکَّةَ) «اوّلین خانه‌ایکه برای مردم وضع شده همان است که در بکّه است».
بکّ در لغت به معنی ازدحام است و بکّه چنانکه
طبرسی فرموده بمعنی محلّ ازدحام است بنا بر این چون محلّ بیت و اطراف آن، محل ازدحام برای
طواف و
استلام و
نماز و دعاست، به آن بکّه گفته شده و آن به معنی وصف است نه علم محلّ و اگر جای دیگر هم محلّ ازدحام باشد مثل
جمرات منی به آنها هم بکّه گفته می‌شود.
در
المیزان فرموده: مراد از بکّه زمین کعبه است بواسطه ازدحام مردم، بکّه نامیده شده است.
طبرسی از
امام باقر (علیه‌السّلام) نقل کرده که بکّه مسجد الحرام است و مکّه تمام
حرم. و این مؤید مطلب فوق است زیرا مسجد الحرام محل ازدحام است. و گویند: مراد از بکّه، مکّه است میم آن بباء قلب شده است. محلّ کعبه و محلّ طواف و غیره نیز گفته‌اند.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «بکة»، ج۱، ص۲۲۰.
