بهظ (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَهظ(بر وزن عقل) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای
ثقل و سختی می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در
نامه‌ای به
معاویه از این واژه استفاده نموده است.
بَهظ (بر وزن عقل) به معنای ثقل و سختی آمده است. چنان‌که گفته می‌شود: «بهظنی الامر: اثقلنی.»
امام (صلوات‌الله‌علیه) در نامه‌ای به معاویه می‌نویسد: «و انّک اذ تحاولنی الامور و تراجعنی السطور، کالمستثقل النائم تکذبه احلامه و المتحّیر القائم یبهظه مقامه لا یدری اله ما یاتی‌ام علیه؛
تو آنگاه که کارهایی (نظیر ولایت
شام) از من می‌خواهی و می‌طلبی سطرها و نامه‌ها را، مانند کسی هستی که به خواب عمیقی رفته و خواب‌هایش به او
دروغ می‌گوید: (در خواب خیالاتی می‌بیند که بعد از بیدار شدن سرابی بیش نیست) یا مانند ایستاده حیرانی که ایستادن بر او سخت است و نمی‌داند آن‌چه می‌آید نفع اوست یا ضرر او.»
این واژه یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بهظ»، ص۱۵۸.
