بهشتی شدن با عفو (قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
عفو و
گذشت از مردم، از صفات عالی انسانی است که از اسباب ورود به
بهشت است.
عفو و
گذشت از مردم، سبب ورود به
بهشت است.
وسارعوا الی مغفرة من ربکم وجنة عرضها السمـوت والارض اعدت للمتقین «و شتاب کنید برای رسیدن به
آمرزش پروردگارتان و بهشتی که وسعت آن، آسمانها و
زمین است و برای
پرهیزگاران آماده شده است.» الذین... والعافین عن الناس والله یحب المحسنین. «همانها که در توانگری و تنگدستی،
انفاق می کنند و
خشم خود را فرو می برند و از خطای مردم درمی گذرند و
خدا نیکوکاران را
دوست دارد.»
و سارعوا الی مغفرة من ربکم "سارعوا" از "مسارعت" به معنی کوشش و تلاش دو یا چند نفر برای پیشی گرفتن از یکدیگر در رسیدن به یک هدف است، و در کارهای نیک، قابل ستایش، و در کارهای بد، نکوهیده است. در حقیقت
قرآن در اینجا از یک نکته روانی استفاده کرده که
انسان برای انجام دادن یک کار اگر تنها باشد معمولا کار را بدون سرعت و به طور عادی انجام می دهد، ولی اگر جنبه مسابقه به خود بگیرد، آنهم مسابقه ای که جائزه با ارزشی برای آن تعیین شده، تمام نیرو و انرژی خود را به کار می گیرد و با سرعت هر چه بیشتر به سوی هدف پیش می تازد.
و اگر می بینیم هدف این مسابقه در درجه اول
مغفرت قرار داده شده برای این است که رسیدن به هر مقام معنوی بدون آمرزش و شستشوی از
گناه ممکن نیست، نخست باید خود را از گناه شست و سپس به مقام قرب
پروردگار گام نهاد!.
"و سارعوا الی مغفرة من ربکم و جنة... " کلمه "مسارعة" به معنای شدت سرعت است، که در خیرات صفتی است ممدوح، و در شرور صفتی است مذموم.
قرآن کریم در غالب موارد، مغفرت را در مقابل جنت قرار داده است، و این نیست مگر به خاطر اینکه بهشت خانه پاکان است پس کسی که هنوز آلوده به قذارتهای
گناهان و پلیدی‌های معاصی باشد داخل آن نمی شود، مگر آنکه خدای تعالی با آمرزش خود قذارتهای او را از بین برده و پاکش کند.
آنها از خطای مردم می گذرند (و العافین عن الناس). فرو بردن
خشم بسیار خوب است اما به تنهایی کافی نیست زیرا ممکن است
کینه و
عداوت را از
قلب انسان ریشه کن نکند، در این حال برای پایان دادن به- حالت عداوت باید "کظم غیظ" توام با "عفو و بخشش" گردد، لذا بدنبال صفت عالی خویشتن داری و فرو بردن خشم، مسئله عفو و گذشت را بیان نموده، البته منظور گذشت و عفو از کسانی است که شایسته آنند نه
دشمنان خون آشامی که گذشت و عفو باعث
جرات و
جسارت بیشتر آنها می شود.
مرکز فرهنگ و معارف قرآن، فرهنگ قرآن، ج۶، ص۵۵۱، برگرفته از مقاله «عفو».
