بغت (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَغْت (به فتح باء و سکون غین) یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای ناگهان، ناگهانی و غافگیری می‌باشد که
حضرت علی (علیه‌السلام) در رابطه با
مرگ از این واژه استفاده نموده است.
بَغْت به معنای ناگهان و ناگهانی و غافلگیرانه آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در رابطه با مرگ فرموده‌اند: «فکان قد اتاکم بغتة فاسکت نجیّکم و فرّق ندّیکم و عفّی آثارکم و عطّل دیارکم؛
گویی مرگ ناگهان آمده، پس
مناجات و گفتگوی شما را خاموش کرده، اجتماعتان را متفّرق و آثارتان را محو و خانه‌هایتان را از شما خالی گذاشته است.»
همچنین آن حضرت (علیه‌السلام) در
خطبه ۱۱۴، با این بیان: «و خافوا بغتة الاجل.»
و در
نامه ۳۱، با بیانی دیگر: «و لا یاتیک الّا بغتة.»
از مرگ یاد نموده است.
این واژه سه بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَغَت»، ص۱۴۶.
