بطش (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف

---

بَطْش (به فتح باء و سکون طاء) یکی از مفردات نهج البلاغه به معنای شدت اخذ و گرفتن، سخت گرفتن و حمله‌ور شدن می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) در مقام موعظه نسبت وعده‌های عذاب خدای تعالی، از این واژه استفاده نموده است.

---

بَطْش در اصل به معنی شدّت اخذ است و از آن انتقام و عذاب قصد می‌شود.

---

امام (علیه‌السلام) در مقام موعظه می‌فرماید: «فلا تستبطئوا و عیده جهلا باخذه و تهاونا ببطشه؛ وعده‌های عذاب خدا را از روی جهل به گرفتن خدا و از روی بی‌اعتنایی به انتقامش، تاخیر افتاده ندانید.»

---

این واژه فقط یک‌بار در «نهج البلاغه» آمده است.

---