بَضَّ (مفرداتنهجالبلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَضَّ (به فتح باء) یا
بضوض به معنای سیلان
آب به تدریج میباشد که
حضرت علی (علیهالسلام) در خصوص بیوفایی
دنیا و
مردن همراه با پوسیده شدن
بدن از این واژه استفاده نموده است.
بَضَّ (به فتح باء) یا بضوض به معنای سیلان آب به تدریج آمده است. چنانکه گفته میشود: «بضّ الماء سال قلیلا قلیلا.»
«بضاضة و بضوضة»: به معنای نازک شدن پوست توام با چاقی.
«بضّ الرجل: کان رقیق الجلد ناعما فی سمن.»
امام (علیهالسلام) در رابطه با موعظه و بیوفایی دنیا فرموده است: «
«فَهَل یَنتَظِرُ أَهلُ بَضَاضَهِ الشّبَابِ إِلّا حوَاَنیِ َ الهَرَمِ ...»؛
آیا اهل شادابی ِ
جوانی، جز وقتهای پیری را انتظار دارد.»
همچنین در رابطه با مردن و پوسیدن میفرماید: «و
«وَ قَدْ غُودِرَ فِی مَحَلَّهِ الْأَمْوَاتِ رَهِیناً وَ فِی ضِیقِ الْمَضْجَعِ وَحِیداً قَدْ هَتَکَتِ الْهَوَامُّ جِلْدَتَهُ وَ أَبْلَتِ النَّوَاهِکُ جِدَّتَهُ وَ عَفَتِ الْعَوَاصِفُ آثَارَهُ وَ مَحَا الْحَدَثَانُ مَعَالِمَهُ وَ صَارَتِ الْأَجْسَادُ شَحِبَهً بَعْدَ بَضَّتِهَا وَ الْعِظَامُ نَخِرَهً بَعْدَ قُوَّتِهَا»؛
بدنها بعد از طراوت و پرگوشت شدن هلاک گردیدند، و
استخوانها بعد از نیرومندی پوسیده شدند.»
این لفظ فقط دوبار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علیاکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «بَض»، ص۱۴۰.