بسر (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَسْر (به فتح باء و سکون سین) و
بُسور (به ضم باء) از
واژگان قرآن کریم و به معنای چهره در هم کشیدن است.
بَسْر و
بُسور از واژگان بکار رفته در
قرآن کریم و به معنای چهره در هم کشیدن است. در
مجمع فرموده: بُسُور آشکار شدن کراهت در چهره است.
راغب آن را، عجله پیش از وقت معنی کرده و گوید: معنی آیه‌ی
(ثُمَّ عَبَسَ وَ بَسَرَ) آن است که عبوس بودن را پیش از وقت آن اظهار کرد.
قاموس آن را عجله و چهره در هم کشیدن و قهر، معنی کرده است.
ولی قول مجمع البیان اقرب است، بنابراین، چون در آیه‌ی شریفه
(بَسَرَ) بعد از
(عَبَسَ) آمده باید آن را شدّت عبوس بودن معنی کرد یعنی: «پس عبوس شد و محکم چهره در هم کشید». پس از آنکه این احتمال در باره‌ی آیه به نظرم آمد دیدم
زمخشری و
بیضاوی در ذیل آیه‌ی
(وَ وُجُوهٌ یَوْمَئِذٍ باسِرَةٌ) بسر را شدّت عبوس بودن گفته‌اند یعنی: «و چهره‌هائی در آن روز شدیدا چهره درهم کشیده‌اند و‌اندوهناک‌اند.»
بیضاوی گوید: بَاسِلٌ از بَاسِر نیز شدیدتر است ولی آن اغلب در مرد شجاعی که چهره درهم کشیده است بکار می‌رود.
علی هذا، عبس و بسر و بسل هر سه به معنی چهره در هم کشیدن می‌باشد ولی یکی از دیگری شدیدتر است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «بسر»، ج۱، ص۱۹۰.
