بدو - به فتح باء و سکون دال (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
بَدْو (به فتح باء و سکون دال) از
واژگان قرآن کریم به معنای بادیه و صحرا است.
بَدْو به معنای بادیه و صحرا است.
(وَ جاءَ بِکُمْ مِنَ الْبَدْوِ) (و شما را نيز از آن بيابان به اين جا آورد.)
(وَ اِنْ یَاْتِ الْاَحْزابُ یَوَدُّوا لَوْ اَنَّهُمْ بادُونَ فِی الْاَعْرابِ) «و اگر احزاب بیاید دوست دارند که ای کاش بادیه نشین و میان صحرانشینان بودند.»
در
مجمع فرموده: بادی کسی است که در بادیه ساکن باشد. حدیث «مَنْ بَدَا جَفَا»
از آن است یعنی هر که بادیه‌نشین باشد اهل جفا می‌شود.
•
قرشی بنایی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «بَدْو»، ج۱، ص۱۷۲.
