طاغوت (مفردات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
طاغُوت (به فتح طاء و ضم غین) از
واژگان قرآن کریم و به معنای خدايان دروغين و مردمان متجاوز و طاغى است. این کلمه هشت بار در
قرآن کریم بکار رفته است.
طاغُوت در اصل مصدر است و قبل از اعلال طَغَیوت بود مثل رغبوت، رهبوت، رحموت. سپس یاء به جای غین آمد و به واسطه تحرک و انفتاح ما قبل، مبدل به الف شد. دلیل مصدریّت آن صحت اطلاقش به مفرد و جمع است.
گرچه اصل آن مصدر است ولی بجای فاعل یعنی طاغی بکار می‌رود.
راغب می‌گوید: طاغوت عبارت است از هر متجاوز و هر معبود جز خدای، و در واحد و جمع استعمال می‌شود.
در آیه «
فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوت» آن‌را
شیطان،
کاهن،
ساحر، طاغیان انس و جنّ، بت‌ها، هر معبود دروغین گفته‌اند، قول اول از
امام صادق (علیه‌السّلام) نیز مروی است و نیز آن در آیه به معنی جمع است.
مراد از طاغوت، خدایان دروغین و مردمان متجاوز و طاغی است.
مثل:
(یُرِیدُونَ اَنْ یَتَحاکَمُوا اِلَی الطَّاغُوتِ) (...در حالى‌كه مى‌خواهند براى داورى نزد طاغوت و حكّام باطل بروند؟!...)
و مثل
(فَمَنْ یَکْفُرْ بِالطَّاغُوتِ وَ یُؤْمِنْ بِاللَّهِ فَقَدِ اسْتَمْسَکَ بِالْعُرْوَةِ الْوُثْقی...) (...كسى كه به طاغوت [
بت و شيطان، و هر موجود طغيانگر]
کافر شود و به
خدا ایمان آورد، به محكم‌ترين دستگيره چنگ زده است...)
طاغوت هشت بار در قرآن کریم به کار رفته است.
•
قرشی بنابی، علی‌اکبر، قاموس قرآن، برگرفته از مقاله «طاغوت»، ج۴، ص۲۲۵-۲۲۴.
