بارد (بر وزن فاعل) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای شی‌ء خنک و سرد می‌باشد که حضرت علی (علیه‌السلام) از این واژه، در مورد زمان آغاز حرکت به سوی جبهه جنگ، توصیف مؤمنین، و... استفاده نموده است.
نیز همان است. به اول روز و آخر آن که هوا خنک است «بردین» گویند چنان‌که آن حضرت به معقل بن قیس ریاحی آنگاه که او را با سه هزار نفر به طرف معاویه فرستاد می‌نویسد: «و لا تقاتلنّ الّا من قاتلک و سر البردین و غوّر بالنّاس و رفّه فی السیر؛
جنگ نکن مگر با آنکه با تو بجنگد، در اول و آخر روز حرکت کن و در وقت غائره و حرارت روز آن‌ها را استراحت بده و در حرکت رفاه به وجود آور، خودت و مرکبت و دیگران را ناراحت مکن.»
