اَصْحابُ الحِجْر (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَصْحابُ الحِجْر:
(كَذَّبَ أَصْحَابُ الحِجْرِ) اَصْحابُ الحِجْر: قوم سركشى بودند كه در سرزمينى به نام «
حجر» زندگى و مرفّهى داشتند.
پيامبر بزرگشان «
صالح» براى هدايت آن‌ها مبعوث شد.
در اين كه اين سرزمين (شهر) در كجا واقع شده بود، بعضى از مفسران و مورخان معتقدند كه شهرى بود در مسير كاروان
مدینه و شام در يک منزلى «
وادی القری» و در جنوب «تيمه» و امروز تقريبا اثرى از آن نيست.
اين شهر در گذشته يكى از شهرهاى تجارى
عربستان بوده است.
به هر حال، قرآن درباره
«أَصْحٰابُ الْحِجْرِ» مى‌گويد:
«ما آيات خود را براى آن‌ها فرستاديم، ولى آن‌ها از آن روى گرداندند»
به موردی از کاربرد
اَصْحابُ الحِجْر در
قرآن، اشاره می‌شود:
(وَ لَقَدْ كَذَّبَ أَصْحَابُ الحِجْرِ الْمُرْسَلِينَ) (و «اصحاب
حجر» (
قوم ثمود)
پیامبران را تكذيب كردند.)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید: اصحاب
حجر عبارتند از قوم ثمود، يعنى قوم صالح پيغمبر.
حجر اسم شهرى بوده كه در آن زندگى مى‌كرده‌اند و قرآن ايشان را جزو جمعيت‌هايى شمرده كه همه پيغمبران را تكذيب مى‌كرده‌اند، با اينكه خود معاصر صالح بوده‌اند. جهتش هم اين است كه دعوت همه
انبیاء به يک چيز بوده، پس اگر كسى يكى از ايشان را تكذيب كند گويا همه را تكذيب كرده است.
•
شریعتمداری، جعفر، شرح و تفسیر لغات قرآن بر اساس تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «اَصْحابُ الحِجْر»، ج۲، ص۵۷۲.
