أَوْجَسَ (لغات‌قرآن)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
اَوْجَسَ: (فَاَوْجَسَ فی نَفْسِهِ) «اَوْجَسَ» از مادّه
«ایجاس» در اصل از
«وجس» (بر وزن حبس) به معنای صدای پنهان گرفته شده است. بنابراین
«ایجاس» به معنای یک احساس پنهانی و درونی است، و این تعبیر نشان می‌دهد که ترس درونی
موسی (علیه‌السلام)، سطحی و خفیف بود، تازه آن هم به خاطر این نبود که برای صحنه رعب‌انگیزی که بر اثر
سحر ساحران به وجود آمده بود اهمیتی قائل شده باشد، بلکه بدین جهت بود که می‌ترسید مردم فریب بخورند.
(فَأَوْجَسَ في نَفْسِهِ خيفَةً مُّوسَى) (موسى ترس خفيفى در دل احساس كرد مبادا مردم گمراه شوند)
علامه طباطبایی در
تفسیر المیزان می‌فرماید:
راغب در
مفردات مى‌گويد: ماده: وجس به معناى صداى آهسته است، و توجس به معناى بگوش بودن براى شنيدن آن است، و ايجاس ، احساس آن صدا در دل است، هم چنان كه
قرآن فرموده:
(فَأَوْجَسَ مِنْهُمْ خِيفَةً) ، پس وجس عبارت است از آن حالت نفسانى كه بعد از هاجس پيدا مى‌شود، چون هاجس مبدأ ايجاد فكر است، و واجس آن خاطره‌اى است كه به
دل خطور مى‌كند.
(دیدگاه
شیخ طبرسی در
مجمع البیان:
)
•
مکارم شیرازی، ناصر، لغات در تفسیر نمونه، برگرفته از مقاله «أَوْجَسَ »، ص۸۴.
