ثول (مفردات‌نهج‌البلاغه)
ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف
ثَوْل (به فتح ثاء) یا
انثیال یکی از مفردات
نهج البلاغه، به معنای ازدحام و پی در پی به سرعت آمدن، که
حضرت علی (علیه‌السلام) در مورد هجوم و ازدحام بیعت‌کنندگان به سمت او و ...، از این واژه استفاده نموده است.
ثَوْل (به فتح ثاء) به معنای ازدحام و پی در پی به سرعت آمدن، آمده است.
امام (صلوات‌الله‌علیه) در وصف آنان‌که برای
بیعت به سوی آن حضرت ریختند چنین فرموده است: «فما راعنی الّا و الناس کعرف الضبع الیّ ینثالون علیّ من کلّ جانب حتی لقد وطی‌ء الحسنان؛
پس از
قتل عثمان مرا مرعوب نکرد مگر آن‌که مردم مانند یال
کفتار بر من گرد آمدند از هر طرف بر من ازدحام می‌کردند، تا جایی که
حسنین (علیهما‌السّلام) زیر پا ماندند.»
امام (علیه‌السلام) درباره بیعت با
ابو بکر، به اهل
مصر می‌نویسد: چون
رسول خدا (صلی‌الله‌علیه‌وآله‌وسلّم) از
دنیا رفت
مسلمانان در امر
خلافت منازعه کردند، به
خدا قسم حتّی به فکر من خطور نمی‌کرد که
عرب خلافت را از اهل بیت آن حضرت (علیهم‌السّلام)، کنار زند؛ و نه فکر می‌کردم که از من بگیرند: «فما راعنی الّا انثیال الناس علی فلان یبایعونه؛
مرا مرعوب نکرد مگر ازدحام مردم بر ابو بکر که بیعت می‌کردند.»
• ظاهرا نظر امام به بیعت دوم ابی بکر است، بعد از توطئه جریان
سقیفه.
این واژه دو بار در «نهج البلاغه» آمده است.
قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «ثول»، ص۱۹۳-۱۹۴.
