• خواندن
  • نمایش تاریخچه
  • ویرایش
 

امر (مفردات‌نهج‌البلاغه)

ذخیره مقاله با فرمت پی دی اف





أَمْر (به فتح الف و سکون میم) یکی از مفردات نهج البلاغه، به معنای کار، فرمان و دستور می‌باشد که در بیان حضرت علی (علیه‌السلام) فضیلتی از فضایل امام (علیه‌السلام) و واقعی نبودن بیعت زبیر، با این کلمه تبیین شده است.



أَمْر به دو معنی می‌آید:
۱ـ کار و چیز، که جمع آن امور است.
۲ـ فرمان و دستور، که جمع آن آوامر است.


امام در بیان فضیلت خویش فرموده‌اند: «فقمت بالامر حین فشلوا؛ به کار دین قیام کردم آنگاه که آن‌ها سست بودند.» و در رابطه با زبیر که می‌گفت: در دل بیعت نکرده‌ام فرموده: «یزعم انّه قد بایع بیده و لم یبایع بقلبه فقد اقرّ بالبیعة و ادّعی الولیجة فلیات علیها بامر یعرف؛ می‌گوید: با دست بیعت کرده و با قلبش نکرده است، پس به وقوع بیعت اقرار کرده و مدعّی خلاف آن در قلب شده چیز و دلیلی که مقبول باشد برای این ادعّا بیاورد.» همچنین در بیانی دیگر فرموده است: «لیس علی الامام الّا ما حملّ من امر ربّه؛ نیست بر امام مگر آنچه از فرمان خدایش تحمیل و دستور شده است.»


۱. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۸۰، خطبه۳۷.    
۲. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۵۴، خطبه۸.    
۳. صبحی صالح، نهج البلاغه، ص۱۵۲، خطبه۱۰۵.    



قرشی بنابی، علی‌اکبر، مفردات نهج البلاغه، برگرفته از مقاله «امر»، ص۷۳-۷۴.    






جعبه ابزار